Hervararkviða

Eddukvæði
Sæmundar-Edda

GUÐNI JÓNSSON
bjó til prentunar

Hervararkviða

Hitt hefr mær ung

í Munarvági

við sólar setr

segg at hjörðu.

Hirðir kvað:

"Hverr er einn saman

í ey kominn?

Gakk þú greiðliga

gistingar til!"

Hervör kvað:

"Muna-at ek ganga

gistingar til,

því at ek engi kann

eyjaskeggja;

segðu hraðliga,

áðr heðan líðir:

hvar eru Hjörvarði

haugar kenndir?"

Hirðir kvað:

"Spyj-at-tu at því;

spakr ertu eigi,

vinr víkinga,

ertu vanfarinn;

förum fráliga,

sem okkr fætr toga,

allt er úti

ámátt firum!"

Hervör kvað:

"Men bjóðum þér

máls at gjöldum;

mun-a drengja vin

dælt at letja:

fær engi mér

svá fríðar hnossir,

fagra bauga,

at ek fara eigi."

Hirðir kvað:

"Heimskr þykki mér,

sá er heðra ferr

maðr einn saman

myrkvar grímur;

hyrr er á sveimun,

haugar opnask,

brenn fold ok fen;

förum harðara."

Hervör kvað:

"Hirðum-at fælask

við fnösun slíka,

þótt um alla ey

eldar brenni;

látum okkr eigi

liðna rekka

skjótla skelfa,

skulum við talask."

Var þá féhirðir

fljótr til skógar

mjök frá máli

meyjar þessar;

en harðsnúinn

hugr í brjósti

um sakar slíkar

svellr Hervöru.

Hon sá nú haugeldana .... ok gengr til hauganna ok hræðist ekki, ok óð hon eldana sem reyk, þar til er hon kom at haugi berserkjanna. Þá kvað hon:

"Vaki þú, Angantýr,

vekr þik Hervör,

eingadóttir

ykkur Sváfu;

sel þú mér ór haugi

hvassan mæki,

þann er Svafrlama

slógu dvergar.

Hervarðr, Hjörvarðr,

Hrani, Angantýr!

vek ek yðr alla

undir viðar rótum,

hjálmi ok með brynju,

hvössu sverði,

rönd ok með reiði,

roðnum geiri.

10.

Mjök eruð orðnir

Arngríms synir,

megir meinsamir,

at moldar auka,

er engi skal

sona Eyfuru

við mik mæla

í Munarvági.

11.

Hervarðr, Hjörvarðr,

Hrani, Angantýr!

Svá sé yðr öllum

innan rifja

sem þér í maura

mornið haugi,

nema sverð selið,

þar er sló Dvalinn;

samir-a draugum

dýrt vápn fela."

Þá svarar Angantýr:

12.

"Hervör dóttir,

hví kallar svá?

Full feiknstafa

ferr þú þér at illu!

Ær ertu orðin

ok örvita,

villhyggjandi,

vekr menn dauða.

13.

Gróf-at mik faðir

né frændr aðrir;

þeir höfðu Tyrfing

tveir, er lifðu;

varð þó eigandi

einn um síðir."

Hervör kvað:

14.

"Segðu einn satt mér,

svá láti áss þik

heilan í haugi,

sem þú hafir eigi

Tyrfing með þér;

trautt er þér at veita

arf, Angantýr,

eingabarni."

Angantýr kvað:

15.

"Hnigin er helgrind,

haugar opnask,

allr er í eldi

eybarmr at sjá;

atalt er úti

um at lítask;

skyntu, mær, ef þú mátt

til skipa þinna."

Hervör kvað:

16.

"Brennið eigi svá

bál á nóttum,

at ek við elda

yðra hræðumk;

skelfr-at meyju

muntún hugar,

þótt hon draug sjái

i durum standa."

Angantýr kvað:

17.

"Segi ek þér, Hervör,

- hlýð þú til enn,

vísa dóttir, -

þat er verða mun:

sjá mun Tyrfingr,

ef þú trúa mættir,

ætt þinni, mær,

allri spilla.

18.

Muntu son geta,

þann er síðan mun

Tyrfing bera

ok trúa magni;

þann munu Heiðrek

heita lýðar,

sá mun ríkstr alinn

und röðuls tjaldi."

Hervör kvað:

19.

"Ek vígi svá

virða dauða,

at ér skuluð

allir liggja

dauðir með draugum

í dys fúnir;

sel mér, Angantýr,

út ór haugi

dverga smíði;

dugir-a þér at leyna."

Angantýr kvað:

20.

"Kveðk-at þik, mær ung,

mönnum líka,

er þú um hauga

hvarfar á nóttum

gröfnum geiri

ok með Gota málmi,

hjálmi ok með brynju

fyrir hallar dyrr."

Hervör kvað:

21.

"Maðr þóttumk ek

mennskr til þessa,

áðr ek sali yðra

sækja réðak;

sel þú mér ór haugi,

þann er hatar brynjur,

hlífum hættan

Hjálmars bana."

Angantýr kvað:

22.

"Liggr mér und herðum

Hjálmars bani,

allr er hann útan

eldi sveipinn;

mey veit ek enga

moldar hvergi,

at þann hjör þori

í hendr nema."

Hervör kvað:

23.

"Ek mun hirða

ok í hendr nema

hvassan mæki,

ef ek hafa mættak;

uggi ek eigi

eld brennanda,

þegar loga lægir,

er ek lít yfir."

Angantýr kvað:

24.

"Heimsks ertu, Hervör,

hugar eigandi,

er þú at augum

í eld hrapar;

heldr vil ek selja þér

sverð ór haugi,

mær in unga,

mák-at ek þér synja."

Hervör kvað:

25.

"Vel gerðir þú,

víkinga niðr,

er þú seldir mér

sverð ór haugi;

betr þykkjumk nú,

bragningr, hafa

en ek Nóregi

næðak öllum."

Angantýr kvað:

26.

"Veizt eigi þú,

- vesöl ertu mála,

fláráð kona, -

hví þú fagna skalt;

sjá mun Tyrfingr,

ef þú trúa mættir,

ætt þinni, mær,

allri spilla."

Hervör kvað:

27.

"Ek mun ganga

til gjálfrmara;

nú er hilmis mær

í hugum góðum;

lítt ræki ek þat,

lofðunga niðr,

hvé synir mínir

síðan deila."

Angantýr kvað:

28.

"Þú skalt eiga

ok una lengi,

hafðu á hulðu

Hjálmars bana;

tak-at-tu á eggjum,

eitr er í báðum;

sá er manns mjötuðr

meini verri.

29.

Far vel, dóttir,

fljótt gæfak þér

tolf manna fjör,

ef þú trúa mættir,

afl ok eljun,

allt it góða,

þat er synir Arngríms

at sik leifðu."

Hervör kvað:

30.

"Búið ér allir,

- brott fýsir mik, -

heilir í haugi,

heðan vil ek skjótla;

helzt þóttumk nú

heima í millim,

er mik umhverfis

eldar brunnu."